Oynayabilmek

oynamak bir kumarı
oyunlarıyla hayatı
belki şansına güvenerek
belki kendine

en önemlisi kaybettiğinde
mutlu çocuğu oynayabilmek
birilerini kazanabildiğinde
herşeyi zamana da bırakabilmek

ağlayabilmek gerektiğinde
sevdiğini haykırabilmek ölesiye
roman sayfalarından fırlamış cümleler kurabilmek
ve bu cümleleri bir film haline getirebilmek
zaten hayatın bizden beklediğini verebilmek
oyunların esas oyuncusuymuş gibi oynayıp
aslında sadece figüran olduğumuzu bilmek

çünkü biz ne dersek diyelim hayat değişmeyecek
bu kuralların hiç biri düzeltilmeyecek
aslında hiç yazılmamış bir kitabın
kayıp ve soğuk sayfalarında
hiç olmayan satırları uygulayacağız

merhabalarla başayıp elvedalarla biten o satırları ezberleyeceğiz
hiç başlamadan biten herşeyin üstüne yeminler edip duracağız
olmayanları hep isteyip elimizdekini hiç bulamayacağız
şükretmeye başlayacağımız günleri belki hiç göremeyeceğiz

çünkü ne sen ne de ben doyuyoruz
kadehlerin dibine savrulup duruyoruz
sürekli birbirimizi bekliyoruz
neden bekleyişimize bir son vermiyoruz?

Oğuz Karabulut
25 ocak 2009