Meşguliyetler bizi tüketmeden

saatler dalga geçiyor
zaman yavaşça geçerken
bir fısıltı duyuyorum
çalar saatimin sesi olmalı..

ileriye kurduğum saatler
beni kurtarıyor beklemekten
çünkü vaktin geldiğini anlıyorum
aslında hiç olmayan bir plan için...

uyanıyorum, yüzümden damlalar akarken
gözyaşı ve ter birbirine karışmış
ardından bir feryat sesi..
içimden geliyor biliyorum

vucudum sağlam belki
fakat kalbim..
son feryadını ederken yüreğim
ben de son soluklarımı alıyorum

senin yokluğunda..
çaresizliğin tam ortasında..
ellerim yukarı kalkıyor yavaşça
son dularımı ediyorum..

içinde ne sen varsın ne de ben..
sadece acı olmasın diyorum..
hayatımda çektiğimden daha fazla
birde sevdim Allahım diyorum

niye bu kadar kendimi bağladım diyorum
hayatın iplerine sarılmak varken..
niye ona sarıldım diyorum..
ve bir sessizlik basıyor ortalığı

ardından kapı açılıyor..
ve bir ışık..
mum ışığı kadar sönük..
kapının ardında ise bir karaltı..

anne diyesim geliyor..
bakıyorum öylece..
gelen ne annem ne de bir başkası
sadece bir karaltı..

karanlığa gömülüyor tekrar odam
duygularıma yenik düşüp..
tekrar ağlıyorum..
biraz korku ve biraz heyecan..

gelen pişmanlığımdı belki..
belki yalnızlığımdı..
her daim dostumdu zaten yalnızlık
pişmanlık ise senden sonra vardı..

aşk denen duygu saçmalığı ise..
hiç uğrayamadı yanıma
vakit bulamadı belki..
belki de ileriye kurduğum saatler onu istemedi..

gelecek planlarımdan vazgeçtiğim anda ise
hayat seni fırlattı yanıma
vakit bulamadım belki..
belki de gönlün beni istemedi..

zira hayat seni bana verdiği gibi geri aldı..
ama ne gariptir canım hiç acımadı..
zaten bende az olan duyguları
tamamen yok etti hayatın saçma oyunları

vaktim biterken şu fani dünyada..
tekrar sevebilirim hiç inanmasan da
belki meşguliyetler bizi tüketecek..
belki bizi tekrar birleştirecek..

meşguliyetler bizi bitirmeden..
biz onları bitirelim aşkım..
böylelikle kavuşuruz..
bir sonraki kurduğum saatin..
o cılız, zor duyulan sesiyle uyandığımızda..


Oğuz Karabulut
18 ocak 2009