Aklımda bir türkü, bir de bilmece şu günlerde..
Sev oğlum, sev inadına diyorum bayadır, fakat yürek bu, yarı yolda bırakmak onun refleksi aşk'a. Hain duygular sırtından bıçaklıyor, acıyorum. Kanıyorum her lafında, kanıyorum. Susuzluk çeker gibi, ölüm orucundaymışçasına seviyorum.
"Peki ya o?" çelişkisi içerisinde çalkalanan yüreğimin, bulantısı tutuyor. Hani dünya tutar ya bazen, kaldıramazsın, kandıramazsın kendini.. Bir şiir yaz, bir türkü tuttuştur ağzına geçer diyorsun da yüreğim, seni kim yalnız bıraktı diye sormuyorsun. Alışmışsın sen de benim gibi belli ki..
Sen iyisi mi ya bana sarıl ya da bi' büyük aç sevgili...
Bir yola girdim ki ikimizden başka bir fikrim olmadığını düşünmeye başladım artık, öyle ki biz'in hayaliyle yanıp tutuşurken bir yandan söndürüyorum o ateşi.. Bir damla gözyaşım yetiyor aslında içimdeki herşeyi söndürmeye.. Ağlama çocuk diyorum, ağlama! Haketmediğimiz bir çok şeyi hakediyormuş gibi yaşıyoruz.. Ne farkeder yaşıyoruz işte.. Olmayacaklara çare aramak, olacakları görmek, geleceğe olan bakışımızı umutsuzlukla süslemek.. Olacak iş mi yahu sevmek?
Dibine kadar sevmek lazım çocuk...
Biliyor musun çocuk, bilmediğin kadar çok seviyorum seni. Yağmur nasıl yağıyorsa, karlar nasıl uçuşuyorsa, ben de savruluyorum senin yüreğine. Bir tiryakiliktir gidiyor, ufak ufak özlüyorum seni her seferinde. Sözlerin acıtsa da, bakışların onları hep örtüyor. Gözlerinde gördüğüm o sıcaklığı, sözlerinde görmesem de.. Kaçırma gözlerini benden, suratıma bak, sarıl, öp ve çek bir nefes daha ruhumdan...
Sen iyisi mi ya bana sarıl ya da bi' büyük aç sevgili...
-- Hadi bi' cesaret, sen de taşın altına koy elini.. --