..elindeki şişeyi düşürdü. Oysa içinde gıdım gıdım içmeye bile kıyamadığı yıllanmış şarabı vardı.Her dertlendiğinde onu koklar bu dert seni içmeye değer mi diye sorardı.Her seferinde uyduruk bir birayla sakinleşen vücudu bu sefer o şarabı istemişti ama onu da yerlere saçmıştı.Ne yapacağını şaşıran Yağmur sakinleşmek için o eski sandalyesine oturdu.Yaşıyordu, nefes alıyordu.Belki de buna şükretmeliydi.
Başından geçen olayları tekrarlayıp duruyordu kafasında; evet bir duvar vardı, çıkmaz sokağa girmiştim.Zaten ıslanmıştım.Herneyse neden korkuyordum ki, yalnızlığımla başbaşaydım.Sorun yoktu.Terkedilmiştim evet. Başım neden ağrıyor? İlaçlarını aldın mı? Neler oldu hatırlamıyorum. Hayır hatırlıyorum bir duvar vardı ve kenarında, o kuytu köşede bekliyordum. Islanmıştım çünkü yağmur yağıyordu.Ağlıyordum ne olmuştu ki? Başım neden ağrıyor? İlaçlarını aldın mı sen?!
Bir ses onu bu kısır döngü rüyasından kurtardı.Kapısı çaldı, bu Zeynep olmalıydı.Üzerinde çalıştıkları reklam için fikirlerini tartışacaklardı ve tabiyki o eski sevgilisini anlatacak, dertleşeceklerdi.İstanbulluydu genç adam, nazikti fakat Zeynep'e yaptılarını düşününce hiç te öyle gelmiyordu.Yıllardır beraberlerdi ve Hakan bir anda yok olmuştu. Yapamıyorum diyip çekip gitmişti. Zaten hep karanlıktı bir tarafı ve bunu Zeynep hiçbir zaman çözememişti.
Kapıyı açtı ve tahmin ettiği gibi gelen Zeynepti, reklam üzerine iki saat kadar harcadıktan sonra beklediği gibi konu yine Hakan olmuştu.Birer kahve hazırladılar ve sohbete başladılar.
Yağmurun anlatmaya değer hiç eski sevgilisi olmamıştı, anlatmazdı.Bunu gereksiz görür herşeyi içine saklardı.Bunu başarıyordu da.Hatta bugün başına gelenlere anlam veremediği halde bunu bile anlatmıyordu.Zeynep hiçbir zaman öyle olamamıştı ne var ne yok anlatırdı ona.
Sonunda Zeynep gitti ve tekrar tek başınalığına dönmüştü Yağmur.Daha mutlu olamazdım dediğinde, Bulut kahvesini yudumluyordu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder