Her yeni gün yeni umut değildi işte.. Bir başka nefesin hızlanışı, bir başka kalp çarpıntısıydı belki de yeni gün. Karanlıklar içinde bir parça yalnızlık ve ışık kırıntıları.. Sevgilinin serpiştirdiği her iç burkan cümle dipsize sürüklüyordu ve karanlık basıyordu.
Gece bir başkaydı işte.. Her karanlık gece değildi, gece sevenin yuvası, düşünmenin mabediydi. Gece güneşin eskimesiydi belki fakat biz hep eksiliyorduk. Eskimek yerine ayakkabı parlatır gibi günü parlatıyorduk. Aslında eski değerliydi, anlamlıydı her düş(üş)te. Ne yaparsak yapalım yürümüyordu belki de.. Yaşamayı beceremiyorduk fakat her seferinde nefes alıyorduk. Çok çok içimde sen ölürdün, ceset kokardım.
Her karanlık gece değildi işte..
Oğuz Karabulut
3 Kasım 2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder