Bu kaçıncı kurşun?

Ben yağma edilmiş bir şehirden farksızdım bir zamanlar ve ben yok oluyordum.
Ben ölmüştüm.
Kafama bir kurşun daha sıkılmıştı.
Bu onbeşinci kurşun izi.
Öldüm.
Ölemiyorum.
Islıklar duyuyorum her seferinde.
Islak yazıyorum.
Satırlarım tozlu. Gözlerim tozlu.
Toprak.
Evet toprak kokuyor her yer.
Bu kaçıncı kurşun?
Sarıl şu aklı yerinde cesedime.
Kalbim atıyor mu? Hayır.
Evet biraz tıkırtı.
Yere düşüyorum, düştüm.
Yorgunum ve ölüyüm.
Kafamı bir kez daha emzirdim.
Ezdim, böcek gibi.
Ben kölesiydim ruhlarımın ve bir kez terkedecektim.
Bedenim hep sağlam ve ben öldüm.
Yağmalandım.
Parmaklarımdan kanlar akıyordu ve ben ölüyordum.
Kelimeler anlamsızca aklıma geliyordu ve habersizce gidiyordum.
Hayır. Buradayım.
Sesim hala çıkıyor.
Öldüm.
Şimdilerde yaşıyordum.
Yarınım vardı.
Hayır hayır yoktu bugünüm.
Tarih gerçekleri gizliyor.
Ortalık kanla dolu.
Öldüm.
Bu kaçıncı kurşun?
Neden ölemiyorum?
Yağmur bir kez daha yağsın.
Yağ dedim.
Ve yüzüme bak.
Bu kaçıncı kurşun?
Söylesene uluorta soyunmuş kanlı köpek.
Konuş dedim.
Çalıntı bir ruh gibi denizlere dağılıyordum.
Ben öldüm.
Bu kaçıncı kurşun?
Kılıçlar kuşanmıştım.
Gidiyordum ve ölüyordum.
Razıydım.
Rızam vardı sana.
Layıktım.
Layıkıyla ölüyordum.
İntiharlar süslüydü hep.
Yarın kalmadı.
Ortalık karanlık.
Aydınlık kalmadı.
Olmadı.
Yarın kalmadı.

28 Mart 2011
Oğuz Karabulut