Öyle bir saçmalık ki,
Aklımı yitiriyorum.
Utanmıyorum seni yitirmekten.
Sonuçta sen gidiyorsun,
Bense ufak bi çocuğun ayıba gözlerini kapatması gibi,
Kapatıyorum ellerimle gözlerimi...
Zorluyorum yüreğimi gidişine
Ve biraz da kızıyorum kendime.
Seni.. Nasıl olur da senle yaşamak isterim,
Nasıl olur da bir ihtimal veririm,
Çocukluk işte..
Halbuki ben ne serüven,
ne de masal olsun istemiştim.
Şimdi sana "kal" masalını okuyayım,
Sen de "git" serüvenüne koş.
Oğuz Karabulut
13 Eylül 2010